Mijn #outofoffice met Ralph Blom

Ralph mag zich gelukkig prijzen: hij hoeft niet ver te zoeken naar waar hij het beste kan ontspannen. Noordwijk, de Zuid-Hollandse kustplaats waar hij al zijn hele leven woont, is nog altijd de plek waar hij tot zichzelf kan komen. "Ik heb weleens gedacht: moet ik misschien ergens anders gaan wonen? Maar waarom zou ik eigenlijk? Alles wat ik nodig heb is hier."

Zodra Ralph over Noordwijk begint te vertellen, kun je bijna niet anders dan zelf ook fan van het dorp worden. "Noordwijk heeft geen drukke pier zoals in Scheveningen, en Amsterdam ligt ook niet in je rug zoals in Zandvoort," legt hij uit. “Het is prima te bereiken met de trein. Maar mensen van buitenaf vinden het vaak net te ver rijden met de auto. Ideaal dus!" lacht hij.

De zee is voor hem meer dan een uitzicht of een plek om uit te waaien. "Die vrijheid, die openheid van de zee en het strand, dat voelt als een onderdeel van mij. Ik heb het gewoon nodig."”

Tekst: Laura Kemp | Fotografie: Ralph Blom

Ralph is intuïtief en niet van de vaste patronen. "Ik probeerde mezelf lange tijd rituelen aan te leren, maar dat lukt me nooit zo," bekent hij. "Maar dat is oké." Als hij een moment voor zichzelf wil, voelt hij eerst aan wat hij op dat moment nodig heeft. Soms neemt hij een boek mee, soms niets. "Ik voel van tevoren aan in welke strandstemming ik ben. Maar één ding is zeker: mijn broekspijpen gaan omhoog, ik wil met mijn voeten het zand voelen."

Ook als Ralph wakker wordt, kiest hij voor een rustige start en blijft hij bewust weg van dingen die 'moeten'. "Ik word vaak om half zes wakker, dan ga ik vaak in mijn tuin zitten. Ik geniet heel erg van die momenten; die eerste zonnestralen, de vogeltjes, de rust in de wijk. Die tijd waarop je voelt dat de nacht voorbij is, maar de dag nog moet beginnen."

De wandeling vanaf zijn huis naar het strand is eigenlijk al onderdeel van zijn route naar ontspanning en inspiratie. "Ik loop mijn huis uit door de wijk, ik kom langs een grasveld met honden en vogels, dan komt een drukkere winkelstraat, tot ik uiteindelijk bij de rust van de zee aankom. Het is een mooie overgang van rust, drukte en prikkels en dan weer naar stilte."

Wanneer je zoals Ralph vaak op het strand bent, ontwikkel je een radar voor de subtiele verschillen. "Het blijft bijzonder omdat het telkens zo wisselend is wat je aantreft. De ene dag zijn er zeesterren aangespoeld, dan weer schelpen. Soms is er zeevonk, dat magische blauwe licht in de golven. Prachtig."

Ralph heeft een bijzondere connectie met wat hij 'tussentijden' noemt. Niet in hoogzomer wanneer het strand vol ligt, maar in de vroege ochtend, de late avond of in de winter, als de zee rauw is. "Juist die momenten dat er bijna niemand is, zijn voor mij de mooiste. Het is een vorm van mijmertijd. We onderschatten hoe belangrijk dat is. We vullen lege momenten vaak meteen met Netflix, eten, scrollen. Terwijl juist in die leegte iets nieuws kan ontstaan."

Met een mooi woord heten deze ‘tussenperiodes’ liminale fasen, die term is bedacht door antropoloog: Victor Turner. Turner deed onderzoek naar het verdwijnen van oude structuren terwijl de nieuwe nog niet gevormd zijn. Ook Ralph spreekt over die ‘liminale fasen’ als hij het de over de kracht van de natuur heeft. “Nazomer die nog geen herfst is, of het eerste sneeuwvlokje. Je voelt dat er afscheid wordt genomen van het oude, maar het nieuwe is er nog niet helemaal.”

"Tussen eb en vloed heb je een periode waarin er eigenlijk niets gebeurt. Maar dat is juist de meest vruchtbare tijd. Bij mensen werkt het hetzelfde. Ontwikkeling gebeurt vaak als er even niks is. Ongemakkelijk soms, maar ook het vruchtbaarst.
Als metafoor gebruikt hij de trapeze. “Je hebt de ene nog niet losgelaten, en de ander nog niet vast. Precies dat moment is spannend en rijk. Als je erin durft te bewegen, ontstaat er magie."

Die trapeze? Dat is niet zomaar een beeldspraak. Als kind wilde Ralph circusdirecteur worden. En eigenlijk is hij dat ook geworden, maar dan op een ander vlak. "Ik ben nu directeur, dus dat klopt wel," zegt hij lachend. Alleen niet van een circus vol acrobaten, maar van een bureau dat mensen begeleidt in persoonlijke ontwikkeling. "Eigenlijk een soort mentale en emotionele acrobatiek, die je kunt aanleren!"

Eén keer in zijn leven heeft Ralph zich radicaal aan zo'n tussentijd overgegeven. Hij volgde een training van Marina Abramović, de wereldberoemde performancekunstenaar die bekendstaat om haar extreme kunstwerken waarin mensen tot het uiterste gaan. Tijdens deze cursus ging Ralph naar Griekenland, waar de hele groep vijf dagen zonder eten en zonder te spreken in de natuur verbleef. "Dit was zo bijzonder om eens mee te maken. Je gedachten worden super helder, je dromen krijgen intensere kleuren. Het is alsof al je zintuigen opengaan. Je komt lagen tegen die je anders nooit aanraakt."

Ralph blijft zichzelf uitdagen met nieuwe ervaringen. "Ik ben nu ook begonnen met padel, daar kan ik veel energie in kwijt. En dit najaar ga ik 'zouk' lessen doen, dat is een soort dans die heel organisch en intuitief is, dat past bij mij. " Hij lacht: "Ik moest de eerste keer echt een traan laten toen ik dat zag, zo mooi was het. Ohja, en ik denk er ook over om te gaan boksen. Ik ben een beetje in de fase van: wat wil ik nog meer ervaren?"

Nieuwe dingen proberen houdt Ralph scherp, maar zijn echte reset blijft gewoon dicht bij huis. Het zit in de wandeling van zijn huis in Noordwijk naar het strand, het ritueel van geen ritueel hebben, de voeten in het zand, de zee voor zich. En dan het liefst tussen eb en vloed, tussen zomer en herfst. De tintelende tussentijden waarin alles mogelijk is.