“Mijn werkdag begint met een vast ritueel. Zodra ik binnenloop geef ik vanaf het atrium een enorme gil: goooooedemoooorgen! Uit alle hoeken en gaten van het gebouw – vijf verdiepingen – krijg ik dan een goedemorgen terug. Mensen moesten hier in het begin aan wennen, maar het geeft een slinger van energie aan de dag.

Mijn werkplek is adembenemend en het maakt mij blij om naar binnen te gaan. Net een kunstwerk. De gevelplaten van Jaap Druksteen vertellen samen een verhaal over onze nationale identiteit en binnen ligt een van de grootste media-archieven ter wereld, voor de eeuwigheid. Beeld en Geluid heeft 150 mensen in dienst, zestig publieksbegeleiders en ook nog eens zestig vrijwilligers. We ontvangen 225.000 bezoekers per jaar.

Sinds 2018 ben ik hier directeur en elke dag is anders. Ik woon elders maar mijn instelling is Rotterdams – ik kan heel goed lullen maar er moet vooral gepoetst worden. Het aantal vergaderingen beperk ik tot een minimum, ik wil een vrije agenda hebben. Ik wil vooral vooruit denken en niet met navelstaarderij bezig zijn. Sommige werkoverleggen doe ik bijvoorbeeld via Whatsapp. In plaats van dat je een half uur zit te overleggen kom je binnen dertig seconden met een oplossing voor een bepaalde kwestie. En op andere momenten ga ik juist een uur zitten met één medewerker.

Voor mij is het strand de plaats waar ik tot rust kom. Door het uitzicht op de oneindige zee met de verre horizon. Ik ga er vaak heen om mijn hoofd leeg te maken. De ene keer doe ik dat alleen, de andere keer met het gezin en onze Schotse Collie genaamd Pepper. Ik vind het niet erg om een beetje af te zien als het regent. Meestal loop ik op blote voeten, maar in de wintertijd zorg ik altijd dat ik een paar laarzen achterin de auto heb. Ik vind de zee zo machtig en krachtig: water en mens zijn gelukkig verbonden. De zee komt en gaat en geeft en neemt. Als ik op het strand ben moet ik altijd even in het water staan.

In mijn leiderschap laat ik mij inspireren door de startup-cultuur en probeer ik bezoekers meer bij ons te betrekken. Net zoals je bij een startup met verschillende teams werkt heb ik alle afdelingen een nieuwe naam gegeven die met de letter ‘v’ begint, zoals ‘verhalen en vereeuwigen’. Op mijn werkkamer hangt een poster met daarop fuck the system. Ik geloof in de oneven kant van het leven, door durf en avontuur kun je succesvoller zijn. Ik leer mijn kinderen: je kan meegaan in het systeem maar uiteindelijk eet het je op. Je zit zelf aan een bepaalde knop en die moet je gebruiken, laat je niet leiden door angst. Als je veel stress hebt: spijbel eens een keer. Je komt tot nieuwe inzichten en wie weet geeft het je energie.

Beeld en Geluid heeft een deel van de collectie opgeslagen in een Duitse bunker in de Scheveningse duinen, in the middle of nowhere, een relikwie uit een rottijd. Het is de enige nog in gebruik zijnde bunker in Nederland, vroeger was het een officiersmess, een eetzaal voor militairen. Hier bewaren we onze nitraatcollectie, dat materiaal is erg kwetsbaar en moet op een bijzondere manier bewaard blijven. Het is zwaar beveiligd en afgesloten maar ik zit erover te denken om het op een dag open te stellen voor het publiek.

Het klinkt misschien vreemd, maar een andere plek waar ik tot rust kom is mijn auto, in het niemandland onderweg. Daar kan ik heel zen zijn, het is een plek voor mijzelf. Ik heb een speciale koptelefoon die geluid afsluit. Als ik rijd,  hoef ik ook de telefoon niet op te nemen. Dit soort momenten gebruik ik voor contemplatie en reflectie. In de zee van beweging die het mensenleven is, is het belangrijk om stil te kunnen zijn en te genieten. Het kan geen kwaad om in jezelf te duiken.

Vaak probeer ik op de terugweg naar huis net een andere route te nemen. De vrijheid om zelf te bepalen waar je heen gaat vind ik een van de grootste goeden in ons land. Ik geniet van prachtige landschappen met meanderende rivieren, bossen of de wolkenluchten. Daarin zie je de hele Hollandse schilderkunst terugkomen. En als je je onderweg verveelt? Dan kijk je niet goed, zoals dichter K. Schippers ooit zei. Ik vind het mooi om te zien hoe het landschap zich ontwikkelt. Dan zie ik een boom van vijf jaar en één van tweehonderd jaar. Dat herinnert mij eraan dat wij hier tijdelijk zijn en het landschap voor eeuwig.”